Με ένα συγκινητικό δρώμενο, σήμερα, γιορτάσαμε την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου στο σχολείο μας.
Μοιραστήκαμε την ιστορία της μικρής Σαντάκο Σασάκι, που υπήρξε θύμα της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα το 1945 και αποσπάσματα από το ημερολόγιο του ακαδημαϊκού Άγγελου Βλάχου από το έπος του 1940.
Τα παιδιά της ΣΤ τάξης διάβασαν τα κείμενα και στη συνέχεια συνόδευσαν με τα όργανα τα τραγούδια "Οι γερανοί" σε μετάφραση του Γιάννη Ρίτσου και "Το Ακορντεόν" των Μάνου Λοϊζου και Λευτέρη Παπαδόπουλου.
Τα παιδιά της Ε τάξης σχημάτισαν με γράμματα το μήνυμα που είναι γραμμένο κάτω απ' το άγαλμα της μικρής Σαντάκο στο Πάρκο Ειρήνης στη Χιροσίμα ενώ τα παιδιά της Δ τάξης σχημάτισαν με τα σώματά τους το σύμβολο της ειρήνης.
“Αυτή είναι η φωνή μας, αυτή είναι η προσευχή μας. Ειρήνη στον κόσμο”.
Διαβάστε παρακάτω σχετικά για την ιστορία της μικρής Σαντάκο Σασάκι και ακούστε στο βίντεο που ακολουθεί τον Άγγελο Βλάχο να διαβάζει ένα απόσπασμα από το ημερολόγιό που ταυτόχρονα αποτελεί και το δικό του μήνυμα για την επέτειο του 1940.
Σήμερα ήταν μια ξεχωριστή ημέρα για όλους μας!
Η Σαντάκο Σασάκι, (7 Ιανουαρίου 1943 – 25 Οκτωβρίου 1955) ήταν ένα παιδί από την Ιαπωνία, σύμβολο των αθώων θυμάτων πολέμου.
Η Σαντάκο ήταν δύο ετών όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες έριξαν την ατομική βόμβα στην Χιροσίμα. Η Σαντάκο και η οικογένειά της δεν ήταν ανάμεσα στους ανθρώπους που σκοτώθηκαν εκείνη την στιγμή. Τον Ιανουάριο του 1955, η Σαντάκο διαγνώστηκε με λευχαιμία και μπήκε στο νοσοκομείο. Σύμφωνα με έναν ιαπωνικό μύθο, όποιος διπλώσει 1000 γερανούς οριγκάμι, θα του πραγματοποιηθεί μια ευχή. Η Σαντάκο άρχισε να φτιάχνει γερανούς οριγκάμι, ενώ παράλληλα αλληλογραφούσε με τους φίλους της. Κατάφερε να φτιάξει 644 γερανούς πριν αποδυναμωθεί εξαιτίας του καρκίνου. Οι φίλοι της έφτιαξαν τους υπόλοιπους γερανούς. Έγραψαν επίσης τα γράμματα της Σαντάκο σε βιβλίο, για να μάθει όλος ο κόσμος την ευχή της για παγκόσμια ειρήνη.
Χιλιάδες άνθρωποι από όλη την Ιαπωνία πλήρωσαν για το άγαλμα της Σαντάκο, που δείχνει ένα κορίτσι να κρατά έναν χρυσό γερανό. Το άγαλμα παρουσιάστηκε το 1958 στη Χιροσίμα και βρίσκεται στο Πάρκο Ειρήνης της Χιροσίμα. Κάθε χρόνο, παιδιά από όλο τον κόσμο στέλνουν χάρτινους γερανούς στην βάση του αγάλματος, που γράφει πάνω “Αυτή είναι η φωνή μας, αυτή είναι η προσευχή μας. Ειρήνη στον κόσμο”.
Όταν ο Ρώσος ποιητής Dagestani Rasul Gamzatov επισκέφτηκε τη Χιροσίμα και έμαθε την ιστορία της μικρής Σαντάκο, έγραψε το ποίημα Zhuravli. Η δημοσίευση του ποιήματος στο περιοδικό Novy Mir τράβηξε την προσοχή του διάσημου ηθοποιού και τραγουδιστή Mark Bernes που αναθεώρησε τους στίχους και ζήτησε από τον Yan Frenkel να συνθέσει τη μουσική. Όταν ο Frenkel έπαιξε για πρώτη φορά το νέο του τραγούδι, ο Bernes (ο οποίος τότε υπέφερε από καρκίνο του πνεύμονα) έκλαψε επειδή ένιωθε ότι αυτό το τραγούδι αφορούσε τη δική του μοίρα:
“Υπάρχει ένα μικρό κενό στο κοπάδι των γερανών. Ίσως είναι για μένα. Μια μέρα θα το ενώσω και από τους ουρανούς θα καλέσω όλους εσάς που είχα αφήσει στη γη.”
Το τραγούδι ηχογραφήθηκε για πρώτη φορά στις 9 Ιουλίου 1969. Ο Bernes πέθανε στις 16 Αυγούστου 1969, περίπου πέντε εβδομάδες μετά την ηχογράφηση του τραγουδιού, και η ηχογράφηση παίχτηκε στην κηδεία του. Αργότερα, το “Zhuravli” θα παιζόταν πιο συχνά από τον Joseph Kobzon. Σύμφωνα με τον Frenkel, το “Cranes” ήταν η τελευταία ηχογράφηση του Bernes, το δικό του “αληθινό τραγούδι του κύκνου”.
Το Zhuravli αποτελεί ένα από τα πιο γνωστά ρώσικα τραγούδια για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το ποίημα γράφτηκε αρχικά στη γλώσσα Avar του Gamzatov και μεταφράστηκε στα ρωσικά το 1968. Μετά και τη μελοποίηση του, το ποίημα απέκτησε τέτοια δυναμική, ώστε μια σειρά μνημείων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στην πρώην Σοβιετική Ένωση εμφανίζουν την εικόνα του γερανού. Στα ελληνικά μεταφράστηκε από το Γιάννη Ρίτσο.
Γι’ αυτό πολεμήσαμε …
Ακόμα χτυπάει στα αυτιά μου η φωνή του λοχαγού:
- Αλεξάκη, δεν πρέπει να μείνει τίποτε εδώ πάνω. Μ' ακούς; Τίποτε!
- Ναι λοχαγέ, δεν έμεινε τίποτε καθώς είπες. Όλα τα πήραμε. Όλα τα πυρομαχικά, όλα τα αυτόματα όπλα, όλο τον ανεφοδιασμό.
Και ο τελευταίος λαβωμένος, ναι, εκείνος που του έσπασε το πόδι ένας όλμος, τον κατεβάσαμε κι αυτόν στις πλάτες.
Μα έμεινε εκεί πάνω κάτι που δεν μπορέσαμε να πάρουμε μαζί.
Έμεινε εκεί πάνω μια λέξη.
Τιμή.
Γι' αυτήν πολεμήσαμε ...
Άγγελος Βλάχος
Διαβάστε περισσότερα στη σελίδα του κύριου Μουσικού
