11 Ιουνίου 1998 - 1 Ιουλίου 2022
Ένα αναπάντεχο Reunion ...
Γράφει ο κύριος Μουσικός
Την Παρασκευή 1 Ιουλίου 2022 συνέβη κάτι αναπάντεχο και πολύ συγκινητικό. Τα παιδιά του ΣΤ1 του 10ου Δημ. Σχολείου, του 1998, ξανασυναντήθηκαν μετά από 24 χρόνια στο Roof Garden του Elefsina Hotel. Φυσικά, δεν είναι ούτε οι πρώτοι, ούτε οι τελευταίοι που κάνουν κάτι τέτοιο, όμως, το περιεχόμενο της συνάντησης και ο τρόπος που έγινε το καθιστά συγκινητικά μοναδικό!
Το ξεχωριστό, λοιπόν που συνέβη το βράδυ της Παρασκευής ήταν ότι, ο Γιάννης, η Αλεξάνδρα, ο Θωμάς, η Νατάσα, ο Γιώργος, η Γιωργία, ο Γιάννης, η Βίκυ, ο Μελέτης, η Ελπίδα και ο Αντώνης, που κατάφεραν τελικά και παραβρέθηκαν στη συνάντηση, θέλησαν να μοιραστούν το γεγονός αυτό με δύο δασκάλους τους. Την αφεντιά μου, τον κύριο Μουσικό και την δασκάλα τους, την φίλη και συνάδελφο επί σχεδόν 30 χρόνια, Τόνια.
Η αποδοχή της πρόσκλησης των παιδιών και από τους δυο μας - την Τόνια κι εμένα - έγινε με μεγάλη χαρά και συγκίνηση, η οποία συνεχίστηκε, αμείωτη, καθ' όλη τη διάρκεια της βραδιάς.
Είχαμε την ευκαιρία, μάλιστα, με τη βοήθεια του Κώστα Καλλιαντά, που μας εξασφάλισε την οθόνη, να προβάλλουμε τα slides με τις φωτογραφίες των παιδιών, όπως είχαν προβληθεί στις 11 Ιουνίου του 1998, στην εκδήλωση αποφοίτησης απ' το δημοτικό σχολείο.
Με αφορμή τις κοινές μας εμπειρίες από το παρελθόν, γελάσαμε, συγκινηθήκαμε αλλά και επικοινωνήσαμε τις ανησυχίες και τις σκέψεις μας για το σήμερα. Η βραδιά ήταν γεμάτη όμορφα συναισθήματα ...
Γυρνώντας αργά το βράδυ στο σπίτι μου, έκανα την εξής σκέψη: "Αν με ρωτούσε κάποιος σήμερα να του περιγράψω "τί είναι αγάπη", αυτό θα απαντούσα:
"Αγάπη είναι τα πρόσωπα των παιδιών που είδα σήμερα να μου μιλούν, ως ενήλικες πια, για τη ζωή και τα όνειρα τους. Η ποιότητα και το ήθος που διέκρινα στα λόγια τους και τις εκφράσεις τους. Κάτι σαν υπόσχεση ανθρωπιάς για το μέλλον ... Και το γεγονός ότι διέκρινα κάπου μέσα τους, να συνεχίζει να υπάρχει λίγος "κύριος Μουσικός" και λίγη κυρία Τόνια. Αυτό είναι αγάπη".
Ευχαριστούμε Γιωργία που σταμάτησες λίγο τη ροή της καθημερινότητάς μας και φρόντισες γι' αυτήν τη συνάντηση. Αυτές οι μικρές στιγμές που μοιραστήκαμε κρύβουν τα μεγαλύτερα και πιο ουσιαστικά συναισθήματα.
Όπως έγραψε και η Νατάσα:
"Είναι παράξενο πώς σε στιγμές μεγάλης κρίσης, το μυαλό τρέχει πίσω στην παιδική ηλικία ...
Εκείνη η ωραία ηλικία όπου μπορεί κανείς να τεμπελιάζει ατιμώρητα ..."
Τους ευχαριστούμε που μας ξύπνησαν τέτοια συναισθήματα και που "τεμπελιάσαμε ατιμώρητα" λίγο μαζί τους ...
Να το ξανακάνετε παιδιά και χωρίς απουσίες την επόμενη φορά ...
